Χωράνε οι φασίστες, έστω κι αν είναι «ολίγον», στους αυτο-οργανωμένους χώρους;

(Για να διαβάσετε το κείμενο σε μορφή pdf πατήστε εδώ)

Μια κριτική στη συνέλευση του Κοινωνικού Πολιτιστικού Κέντρου Βύρωνα, και όχι μόνο, με αφορμή την εκδήλωση του ΕΠΑΜ στη Λαμπηδόνα στις 12/07/17

Ξέρουμε πολύ καλά ότι η περίοδος που διανύουμε, μια περίοδος κοινωνικής νηνεμίας, προϊόν συσσωρευμένων ηττών της τάξης μας και προσαρμογών μεγάλων τμημάτων της στις στρατηγικές του κράτους και του κεφαλαίου, ευνοεί τους ενδοκινηματικούς τσακωμούς, τα ιδεοληπτικά ξεκαθαρίσματα και τα φαινόμενα αποσύνθεσης. Ξέρουμε, όμως, ότι σε μια τέτοια περίοδο είναι επιβεβλημένος και ο αναστοχασμός για όσα έγιναν τα προηγούμενα χρόνια και εξηγούν πώς φτάσαμε ως εδώ, δηλαδή, σε μια κατάσταση όπου η έξοδος από την κοινωνική κρίση επιτυγχάνεται με την υποτίμηση της ζωής των προλετάριων που ζουν στην ελλάδα να επιτείνεται σε ένα κλίμα πολεμικής προετοιμασίας, με τον ελληνικό φασισμό να παραμένει μια υπολογίσιμη κοινωνική τάση, και υπό μια αριστερο-ακροδεξιά κυβέρνηση η οποία αρχικά στηρίχθηκε άμεσα ή έμμεσα από τη συντριπτική πλειοψηφία του «κόσμου του αγώνα».

Από τη δική μας, αντιφασιστική, σκοπιά, ένα από τα φαινόμενα των τελευταίων χρόνων που πρέπει επιτέλους να έρθει στο προσκήνιο και να γίνει αντικείμενο περίσκεψης και κριτικής είναι η τροφοδότηση του εθνικισμού, ή μάλλον η συγκρότηση μιας νέας εθνικής ενότητας, και από τα αριστερά, μέσα από διάφορες απόπειρες για τη «συστράτευση» «όλου του (ελληνικού) λαού» ενάντια στα «γερμανικής έμπνευσης» μνημόνια, λες και οι έλληνες καπιταλιστές είναι «αθώοι του αίματος», ή λες και τα «μνημόνια» δεν είναι έκφραση μιας γενικότερης επίθεσης στην τάξη μας την οποία έχουν εξαπολύσει συντονισμένα τα αφεντικά στην Ευρώπη, τόσο μέσα από τις εθνικές κυβερνήσεις όσο και μέσα από τους διακρατικούς θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μια πολύ κραυγαλέα τέτοια περίπτωση, που ξεκίνησε ως μια ακόμα, από τις πολλές που τότε έπαιζαν στην πιάτσα, προσπάθεια αναβίωσης του ΕΑΜ για να εξελιχθεί πολύ γρήγορα σε ένα ρατσιστικό, εθνικιστικό, αντισημιτικό και σεξιστικό μόρφωμα, με χαρακτηριστικά που παραπέμπουν ευθέως στον μουσολινισμό, είναι το ΕΠΑΜ του Δημήτρη Καζάκη.

Όποια/ος έχει τύχει να δαπανήσει έστω και ένα μισάωρο από τον χρόνο της/ου για να διαβάσει κάποια από τα άρθρα του παντογνώστη οικονομολόγου και αυτοπροβαλλόμενου ηγέτη-εθνοσωτήρα Καζάκη (βγαλμένου, ασφαλώς, όπως πάντα συμβαίνει με τους ηγέτες-εθνοσωτήρες, δήθεν «από τα σπλάχνα του λαού»), ή να παρακολουθήσει κάποιες από τις διαδικτυακές ραδιοφωνικές του εκπομπές, δεν θα δυσκολευτεί καθόλου να βρει όλα εκείνα τα πολύ γνώριμα πια μοτίβα που συνήθως διανθίζουν τη σύγχρονη ρητορική μίσους των φασιστών: η κρίση δεν είναι μια ταξική επίθεση των αφεντικών με στόχο την καθυπόταξη και την απαξίωσή μας, ως προλετάριων, αλλά ένα ανθελληνικό ληστρικό σχέδιο που εξύφαναν και δρομολόγησαν, μέσα από κάποιες σκοτεινές αίθουσες συσκέψεων των Βρυξελλών, ορισμένοι ξένοι «τοκογλύφοι». Οι χωρίς χαρτιά μετανάστριες/ες, ή όπως ο Καζάκης ρατσιστικά τις/ους αποκαλεί, οι «νομάδες της φτώχειας», οι «ξένοι άνθρωποι», το «δουλικό (sic) εργατικό δυναμικό» ή οι «λαθραίοι μετανάστες», δεν είναι κομμάτι της εργατικής τάξης, αλλά ασυνείδητα «εργαλεία διάλυσης του κοινωνικού ιστού» [1], όργανα αυτών των «τοκογλύφων» που για να επιβάλλουν το καταχθόνιο σχέδιό τους πρέπει να καταστρέψουν τα έθνη-κράτη και ιδίως το πιο σημαντικό από όλα, ποιο άλλο, το ελληνικό [2]. Οι Ναζί της Χρυσής Αυγής είναι παραπλανημένα εθνικά αδέλφια μας με τα οποία μπορούμε να συμπορευτούμε ενάντια στον Δράκουλα Σόϊμπλε [3], ενώ αντίθετα οι αντιφασίστριες/ες που συγκρούονται στους δρόμους με τους Ναζί είναι κατά βάθος μαριονέτες του Σόρος, αφού διασπούν το αναγκαίο εθνικό μέτωπο και αποπροσανατολίζουν τον «λαό». Όσες/οι εναντιώνονται έμπρακτα και καθημερινά στον ελληνικό εθνικισμό και μιλιταρισμό είναι «υπόκοσμος» που «βιοπορίζεται» (sic!) από, και κάνει «μπίζνες» (sic!) με, τις «χειρότερες εκδοχές ιμπεριαλισμού» (sic!), όπως ο Καζάκης, χωρίς να του έχει ρίξει κανένας κάτι στο ποτό του ώστε να μην έχει επίγνωση του τι ακριβώς γράφει και ποιοι άλλοι γράφουν και λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα, ισχυρίστηκε για τις/ους συντρόφισσες/ους της Αντιπολεμικής Διεθνιστικής Κίνησης [4]. Τέλος, οι διεκδικήσεις των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων, όσων δεν χωράνε στις κυρίαρχες σεξουαλικές ταυτότητες, είναι πολιορκητικοί κριοί, οχήματα «συμφερόντων», για τη διάλυση της «φυσιολογικής» ετεροκανονικής ελληνικής οικογένειας [5], και πάλι, λοιπόν, ένα από τα μυριάδες μέσα επιβολής αυτής της διαβολικής «Νέας Τάξης Πραγμάτων» που οικοδομείται από τα ξένα «αρπακτικά», από τους τοκογλύφους με τις γαμψές μύτες (ας το πούμε καθαρά, όπως το εννοεί αλλά δεν το λέει ο Καζάκης: τους Εβραίους) οι οποίοι επιβουλεύονται το περιούσιο έθνος μας.

Το ότι όλα αυτά λέγονται με μια ορολογία κάπως διαφορετική από αυτήν της Χρυσής Αυγής, το ότι ο Καζάκης ενίοτε χρησιμοποιεί και ορισμένες λέξεις δανεισμένες από την ιδιόλεκτο της μεταπολιτευτικής κομμουνιστικής αριστεράς, δεν αλλάζει επί της ουσίας το ξεκάθαρα φαιό χρώμα τους. Δεν πρέπει, άλλωστε, να ξεχνάμε ότι ο φασισμός ιστορικά δεν ήταν πάντα μια ακραία εκδοχή δεξιάς. Λόγου χάρη, ο Μουσολίνι πριν οργανώσει τις ομάδες μελανοχιτώνων που επιδίδονταν σε τρομοκρατικές εκστρατείες ενάντια σε απεργούς προλετάριους ήταν ηγέτης της αριστερής πτέρυγας του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ιταλίας.

Το ΕΠΑΜ βέβαια, θα μπορούσε να μας αντιτείνει κανείς, δεν κάνει πογκρόμ και θα ήταν αστείο να το φανταστούμε να μετατρέπεται στο εγγύς μέλλον σε ένα κόμμα μελανοχιτώνων. Ναι, σωστά, μόνο που με αυτά που σήμερα λέει το ΕΠΑΜ δρα ενισχυτικά σε όσους πράγματι οργανώνουν πογκρόμ. Τα καθάρματα που βγαίνουν σήμερα, στο Μενίδι ή στην Κω, για κυνήγι Ρομά ή μεταναστριών/ών αιτιολογούν τις πράξεις τους με την ίδια παρανοϊκή επιχειρηματολογία: οι «γύφτοι» και οι «μαύροι» δεν είναι καταπιεσμένοι, αλλά κατά βάθος καταπιεστές, όργανα των ξένων «τοκογλύφων», του υπερεθνικού κερδοσκοπικού κεφαλαίου, το οποίο εκλαμβάνεται, επιπλέον, κατά έναν τρόπο εντελώς παραμορφωτικό, αποκλειστικά και μόνο ως «υπερεθνικό» και «κερδοσκοπικό», ως ένα μηχανισμός αρπαγής «εθνικού πλούτου», και όχι ως «κεφάλαιο», ως μια κυρίαρχη κοινωνική σχέση εκμετάλλευσης που καθορίζει τι είναι και τι δεν είναι «πλούτος», τόσο στο Μενίδι και στην Κω όσο και στις Βρυξέλλες.

Αυτή μάλιστα η σύμπλευση, ανάμεσα στον Καζάκη και τον Μιχαλολιάκο, σε επίπεδο επιχειρηματολογίας ορισμένες φορές παίρνει και τη μορφή μιας άμεσης ταύτισης. Την επόμενη κιόλας μέρα, λ.χ., της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα από τους Ναζί, στις 19 Σεπτέμβρη του 2013, ο Καζάκης, στο προσωπικό του blog [6] μιλούσε για «αντιφασιστικά λυντσαρισματάκια» (sic), «μόνο και μόνο για να ανάψουν τα αίματα, να κορώσουν από φανατισμό οι πιστοί οπαδοί και να αποκτήσουν «αντιφασιστικό» άλλοθι οι ηγεσίες που έχουν παραδοθεί εκ προοιμίου στην φασιστική εκτροπή που εδώ και τρία χρόνια μεθοδεύει συστηματικά η εξουσία με εντολές έξωθεν». Αν κάτι τότε προκαλούσε ανησυχία στον εθνοσωτήρα-οικονομολόγο δεν ήταν τα μαχαίρια των Ναζί, οι οποίοι μέσα σε έναν χρόνο είχαν κλιμακώσει τρομακτικά τη δράση τους, μετρώντας στο ενεργητικό τους εκατοντάδες ατιμώρητες αιματηρές επιθέσεις σε μετανάστριες/ες και αντιφασίστριες/ες. Ήταν προπάντων τα «νέα διατάγματα καταστολής», δηλαδή η προσωρινή, και έτσι όπως είχαν εξελιχθεί τα πράγματα μάλλον αναγκαστική, άρση της ασυλίας την οποία απολάμβαναν μέχρι τότε οι Ναζί από το ελληνικό κράτος, «με στόχο δήθεν την ΧΑ, αλλά με αληθινό σκοπό την προστασία των δωσίλογων και του καθεστώτος τους». Αυτή ακριβώς, όμως, δεν ήταν και η υπερασπιστική γραμμή των ίδιων των Ναζί; «Μας καταδιώκουν, γιατί θέλουν να φιμώσουν τις αντιμνημονιακές φωνές», «οι αληθινοί φασίστες είναι οι μνημονιακοί δωσίλογοι», «οι εθνικιστές, αντίθετα, καταστέλλονται με αντιδημοκρατικά μέσα και δέχονται αντιφασιστικά λυντσαρίσματα», αυτά δεν λέγανε τους επόμενους μήνες;

Θα έπρεπε να ήμασταν τυφλές/οί, ή να αγνοούσαμε σχεδόν πλήρως τι είναι ο φασισμός, για να μη βλέπουμε ότι το ΕΠΑΜ και η Χρυσή Αυγή, παρά τις διαφορές πολιτικής καταγωγής και ορολογίας, συγκλίνουν στην ίδια κοίτη, αποτελούν παραφυάδες του φασισμού ως κοινωνικής τάσης που σήμερα διατρέχει και διαμορφώνει, με πολύ αισθητές επιπτώσεις, την ελληνική πραγματικότητα. Και οι μεν και οι δε πουλάνε το παραμύθι ότι δεχόμαστε ως «έθνος» επίθεση από κάποιους τερατώδεις «ξένους τοκογλύφους», ενώ καθημερινά βιώνουμε, μέσα από απολύσεις, μειώσεις μισθών, αρνήσεις ή καθυστερήσεις καταβολής μισθών, απειλές και υποδείξεις, ποιος είναι ο αληθινός εχθρός που μας επιτίθεται: τα αφεντικά μας. Και οι μεν και οι δε θέλουν μια ισχυρή «πατριωτική κυβέρνηση» για να «βάλει τάξη». Και οι μεν και οι δε θέλουν καθαρές «εθνικές λύσεις». Και οι μεν και οι δε θέλουν την απαξίωση της τάξης μας, και πιο συγκεκριμένα ακόμα τη συντριβή των ταξικών μας αδελφών που δεν έχουν χαρτιά, ή που δεν χωράνε στην «ελληνική οικογένεια», ή που δεν διατίθενται να δουλεύουν πειθαρχημένα, με το παραδοσιακό «ελληνικό φιλότιμο», για τα ελληνικά αφεντικά, ώστε να ανακάμψει γρήγορα η εθνική οικονομία και να διεκδικήσει ξανά επιθετικό πρωταγωνιστικό ρόλο το ελληνικό κράτος στους διακρατικούς ανταγωνισμούς στα Βαλκάνια και τη Νοτιο-Ανατολική Μεσόγειο. Το ότι οι μεν δεν πραγματοποιούν άμεσα πογκρόμ, όπως οι δε, αλλά προς το παρόν αρκούνται να παρέχουν την επιχειρηματολογία που δικαιολογεί τα πογκρόμ, αυτό είναι μια επουσιώδης απόκλιση μεταξύ τους, σημαντική μόνο για τη διαβάθμιση της δικής μας αυτοάμυνας απέναντι στις διάφορες μορφές του σύγχρονου φασισμού.

Είναι, άρα, οπωσδήποτε εντυπωσιακό το γεγονός ότι το ΕΠΑΜ ακόμα γίνεται ανεκτό, με ελάχιστες εξαιρέσεις, σε συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις όπου κυματίζουν κόκκινες και κοκκινόμαυρες σημαίες. Ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι και το γεγονός ότι ο Καζάκης προβλήθηκε, από το 2009 και μετά, ως «ειδικός» οικονομολόγος, από τμήματα της εγχώριας άκρας αριστεράς, από συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οργανώσεις που συμμετείχαν στον ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα βρίσκονται στη ΛΑΕ, ενώ για κάποια περίοδο οι εξόφθαλμα βλακώδεις οικονομικές αναλύσεις του βρήκαν ευήκοα ώτα και στον ευρύτερο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο.

Κατά ειρωνικό τρόπο, ένας από αυτούς που γύρισαν, την περίοδο 2009-2013, μαζί με τον Καζάκη όλη σχεδόν την ελλάδα, από πάνελ σε πάνελ, τάζοντας λαγούς με πετραχήλια, «ριζοσπαστικές λύσεις» κατά τη δική τους αργκό, στο αντιμνημονιακό κοινό ήταν ένας καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ο οποίος, πέρα από το να εμφανίζεται σε διάφορες εκδηλώσεις ως «ειδικός» επί του αντιφασισμού, έκανε, το εαρινό εξάμηνο του 2014, και ανοιχτά ακαδημαϊκά μαθήματα για τη «γέννηση» και την «ανατομία» του φασισμού, ο κ. Σπύρος Μαρκέτος. Ο πανεπιστημιακός «ανατόμος» του φασισμού Μαρκέτος και ο εθνοσωτήρας Καζάκης, μαζί και με άλλους «ειδικούς», το καλοκαίρι του 2010 οργάνωναν την «Πρωτοβουλία για τη συγκρότηση μετώπου για τη σωτηρία του λαού και την αναγέννηση της χώρας» (sic). Οι δυο τους, άλλοτε μόνοι τους, άλλοτε δίπλα σε άλλους φωτισμένους δραχμολάγνους, μιλάγανε για την κρίση και τις αιτίες της, από τις καθέδρες του Παντείου Πανεπιστημίου (06/05/2010), και τα Εξάρχεια (29/10/2010), ως την Καβάλα, σε ένα επονομαζόμενο «φεστιβάλ κινημάτων» (17/09/2011), και τον Λαγκαδά στη Θεσσαλονίκη (22/04/2012). Το λιγότερο που θα μπορούσαμε να πούμε εδώ είναι ότι αυτή η συνοδοιπορία με τον Καζάκη είναι ενδεικτική για την ποιότητα του από καθέδρας αντιφασισμού του κ. Μαρκέτου, ο οποίος προς χάριν του κοινού αγώνα για τη λυτρωτική επιστροφή της δραχμής έκανε τόσο καιρό πως δεν έβλεπε όλα τα άλλα που μαζί με τον δραχμισμό πούλαγε ο εθνοσωτήρας-οικονομολόγος στο κοινό του. Τόσο κοφτερό ήταν το θεωρητικό «νυστέρι» του … 

Τα πάρε-δώσε με τον Καζάκη δεν κόπηκαν ούτε κι όταν ο ίδιος συνεργάστηκε στις εκλογές του 2012 με τον Παπαθεμελή, δείχνοντας με πολύ εύγλωττο τρόπο τις πολιτικές του στοχεύσεις για ένα «πατριωτικό μέτωπο», από την άκρα αριστερά ως την άκρα δεξιά. Δεν κόπηκαν ούτε όταν τον Σεπτέμβρη του 2013 ξέπλενε, όπως παραπάνω είδαμε, το αίμα από το μαχαίρι του Ρουπακιά. Δεν κόπηκαν ούτε κι όταν, τον Σεπτέμβρη του 2016, κάλεσε ανοιχτά, από το blog του [7], σε «γενικό ξεσηκωμό», τον «ηρωικό λαό» της Κρήτης, ενάντια στη φημολογούμενη μεταφορά προσφύγων στο συγκεκριμένο νησί, διαβαίνοντας, έτσι, το κατώφλι που χωρίζει τη δικαιολόγηση του πογκρόμ από την υποκίνηση σε πογκρόμ. 

Είχαμε πολύ πρόσφατα την κακή τύχη να διαπιστώσουμε στον δικό μας περίγυρο ότι η ανοχή στο ΕΠΑΜ συνεχίζεται, όταν η συνέλευση του Κοινωνικού Πολιτιστικού Κέντρου Βύρωνα (Λαμπηδόνα), ενός αυτοδιαχειριζόμενου κατειλημμένου χώρου με τον οποίο διατηρούμε συναγωνιστικές σχέσεις και ο οποίος έχει φιλοξενήσει και κάποιες από τις δημόσιες εκδηλώσεις-συζητήσεις μας, αποφάσισε να επιτρέψει στον αρχηγό αυτού του κόμματος και το επιτελείο του να πραγματοποιήσουν εκεί, στις 12 Ιούλη, δημόσια εκδήλωση-συζήτηση ανοιχτά δημαγωγικής κομματικής προπαγάνδας υπό τον χαρακτηριστικό τίτλο «ΕΠΑΜ: Η νέα δύναμη που έχει τη λύση». Αξίζει να σημειωθεί ότι και το 2012 ο χώρος του ΚΠΚΒ είχε παραχωρηθεί στο ΕΠΑΜ, με τον Καζάκη να μιλάει σχεδόν μόνος του επί τρεις συνεχόμενες ώρες, σε μια αίθουσα που για να υπάρξει και να συντηρείται ως ένας λειτουργικός χώρος κάθε μέρα κάποιες συντρόφισσες και σύντροφοι δαπανούν τον χρόνο και τη δημιουργικότητά τους με δηλωμένο σκοπό να δείξουν ότι η αυτο-οργάνωση και η αυτοδιαχείριση μπορούν να είναι αποτελεσματικοί τρόποι οργάνωσης των κοινωνικών αντιστάσεων! Εκτός από την ολοφάνερη αντίφαση, ένας αυτοδιαχειριζόμενος χώρος να παραχωρείται σε ένα κόμμα που αυτοπροβάλλεται ως «δύναμη που έχει τη λύση», προωθώντας μια λογική στοίχισης πίσω από αυτόκλητους ηγέτες-σωτήρες, ο πολιτικός λόγος που αρθρώνει το ΕΠΑΜ παραβιάζει και όλα τα κριτήρια παραχώρησης που η ίδια η συνέλευση του ΚΠΚΒ ρητά, σε ανακοίνωσή της για τη συγκεκριμένη εκδήλωση [8] θέτει: «τη μη αποδοχή και εκφορά φασιστικών, ρατσιστικών, σεξιστικών, εθνικιστικών και αντιμεταναστευτικών απόψεων». Ας το ξαναπούμε: το ΕΠΑΜ υπόσχεται «πατριωτικές ηγεσίες» που «θα βάλουν τάξη», βάζει στο στόχαστρο τις/ους μετανάστριες/ες, δικαιολογεί τα πογκρόμ εναντίον τους και τουλάχιστον σε μία περίπτωση (για την Κρήτη, τον Σεπτέμβρη του 2016) προσπάθησε να υποκινήσει ένα τέτοιο πογκρόμ, εμφανίζει τους Ναζί ως θύματα των «μνημονιακών δωσίλογων», και τις/ους αντιφασίστριες/ες ως όργανα αυτών των «δωσίλογων», εικονογραφεί τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα ως απειλή για την «ελληνική οικογένεια», αποδέχεται, επομένως, και εκφέρει και φασιστικές, και ρατσιστικές, και σεξιστικές, και εθνικιστικές, και αντιμεταναστευτικές απόψεις.

Η οργανωτική ανεπάρκεια που επικαλείται η συνέλευση του ΚΠΚΒ δεν αρκεί για να δικαιολογήσει την ανοχή στο ΕΠΑΜ. Μια απόφαση που λήφθηκε βιαστικά και απρόσεκτα, από λίγα μέλη της συνέλευσης, αν είναι εσφαλμένη, πολύ απλά αναιρείται την επόμενη φορά. Εδώ, όμως, υπήρξε μόνο ένας εκ των υστέρων προβληματισμός της συνέλευσης, όχι μια κατανόηση της σοβαρότητας της αρχικής επιλογής της. Νομίζουμε πως η πιο εύλογη εξήγηση αυτής της επιλογής είναι οι θλιβερές παρακαταθήκες «παλλαϊκής ενότητας» που άφησαν τα καλέσματα του πρόσφατου παρελθόντος για «αντιμνημονιακή συστράτευση». Είναι μέσα σε αυτές τις πνιγηρές αντιμνημονιακές θερμοκοιτίδες που καλλιεργήθηκε και εμπεδώθηκε η ιδέα ότι δεν τρέχει και τίποτα αν κανείς είναι λιγουλάκι φασίστας, λιγουλάκι ρατσιστής, λιγουλάκι σεξιστής, άπαξ και συντάσσεται με την κοινή «παλλαϊκή» επιδίωξη της κατάργησης των μνημονίων ή (στην εκδοχή των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που προς ώρας έχει κυριαρχήσει) της «εθνικής διαπραγμάτευσης» για την έξοδο από τα μνημόνια.

Γράφοντας αυτό το κείμενο δεν έχουμε ως σκοπό να κουνήσουμε διδακτικά το δάχτυλο στις συντρόφισσες και τους συντρόφους του ΚΠΚΒ. Κι εμείς, ως συλλογικότητα, χρειάστηκε να διανύσουμε μια αρκετά χρονοβόρα αναστοχαστική πορεία για να φτάσουμε από την επίγνωση ότι ο φασισμός δεν μπορεί να αναχθεί μόνο στους χρυσαυγίτες, αλλά είναι ένα ευρύτερο και βαθιά ριζωμένο στην ελληνική πραγματικότητα κοινωνικό φαινόμενο, στην επίγνωση ότι η όξυνση, τις τελευταίες δεκαετίες στην ελλάδα, αυτού του τρομακτικά απειλητικού για τις ίδιες τις ζωές μας κοινωνικού φαινομένου συνδέεται πολύ στενά με τις αντιμεταναστευτικές πολιτικές του ελληνικού κράτους, καθώς και στην επίγνωση ότι ο φασισμός σήμερα τροφοδοτείται από τα καλέσματα για εθνική ενότητα που αρθρώνονται όχι μόνο από τα δεξιά αλλά και από τα αριστερά. Σκοπός αυτής της δημόσιας κριτικής μας είναι να θέσουμε ορισμένα ζητήματα που σχετίζονται, κατά τη γνώμη μας, πολύ με το πώς φτάσαμε ως εδώ, και να συμβάλλουμε ώστε η ανοχή στους «ολίγον φασίστες» να πάψει. 

Όχι μόνο γιατί δεν υπάρχει «ολίγον φασισμός», αφού οι συνέπειες στις ζωές μας της ανόδου του φασισμού συνεπάγονται μια ποιοτική, και όχι μια ποσοτική, απαξίωση, μια «αλλαγή πίστας» προς την κόλαση, και δεν μετριούνται με ένα «λιγότερο ή περισσότερο». Αλλά και γιατί, ιδίως σε αυτήν τη συγκυρία, είμαστε καταδικασμένες/οι, αν είναι να χαράξουμε επιτέλους κάποιες γραμμές εξόδου από τον φαύλο κύκλο των αλλεπάλληλων ταξικών μας ηττών, να αναμετρηθούμε με τις δικές μας, βαθύτατα πολιτικές, ανεπάρκειες που επέτρεψαν στον Καζάκη και τους συνοδοιπόρους του να πουλάνε ανέξοδα και μαζικά τις δηλητηριώδεις «εθνικές λύσεις» τους ως φτηνά και εύπεπτα ελιξίρια, στήνοντας, με κινηματικά εύσημα, μια νέα εθνική ενότητα, έναν εναλλακτικό τρόπο διαχείρισης των σχέσεων εκμετάλλευσης.

Στο βάθος του, αυτός ο εναλλακτικός τρόπος, εκτός από την επαναφορά της απαστράπτουσας δραχμής, ή τις συμμαχίες με τον «Ορθόδοξο αδελφό» Πούτιν, επιφυλάσσει και την αντιμετώπισή μας από τα εγχώρια αφεντικά με ακόμα χειρότερους, απ’ ό,τι σήμερα, εμπόλεμους όρους, με «αληθινά πατριωτικούς» στρατούς να εγγυώνται την πειθάρχησή μας ή να μας χρησιμοποιούν ως κρέας στα κανόνια τους, και «αληθινά πατριώτες» μπάτσους, ή «αληθινά πατριωτικές» παρακρατικές συμμορίες, να μας ανοίγουν τα κεφάλια όταν τολμάμε να τα σηκώσουμε. Ο δρόμος του Καζάκη, δεν έχει σβάστικες, ούτε πομπές με αναμμένους πυρσούς, βγάζει όμως εκεί όπου βγάζει και ο δρόμος του Μιχαλολιάκου, όχι υπό τις συνθήκες του μεσοπολέμου, αλλά υπό τις σημερινές συνθήκες και υπό τη μορφή που έχουν σήμερα προσλάβει οι σχέσεις εκμετάλλευσης και τα κράτη που εγγυώνται την αναπαραγωγή τους. Κι αν σήμερα μοιάζει να είναι εκτός ημερήσιας διάταξης, αύριο τα αφεντικά μας μπορεί να βρουν προτιμότερες τις λύσεις του Καζάκη από τον σημερινό «ευρωπαϊκό δρόμο». Θα είναι τότε που θα έχουν αποφασίσει ότι δεν χρειάζεται να κρατάνε πια ούτε τα προσχήματα μιας «δημοκρατικής» διαχείρισής μας, τότε που αντί να διαπραγματεύονται «εθνικά» την υποτίμησή μας θα ανασυγκροτούν «εθνικά» την οικονομία τους περνώντας από πάνω μας.

Αντιφασιστική Πρωτοβουλία Βύρωνα

1. Βλ. https://www.youtube.com/watch?v=GPXkWC_nMeM (αναρτήθηκε στο διαδίκτυο το 2011). Πρβλ. και το παρακάτω απόσπασμα από ομιλία του Καζάκη στην Πάτρα, το 2015: https://www.youtube.com/watch?v=S7u0_6r4Zxk.

2. Σε ένα κείμενό του (βλ εδώ: http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2013/05/blog-post_24.html) με το οποίο επιχειρεί να διαφοροποιηθεί από τους Ναζί της Χρυσής Αυγής, ως προς το «μεταναστευτικό», ο Καζάκης αναπτύσσει την ίδια επιχειρηματολογία μαζί τους, εμφανίζοντάς τις/ους μετανάστριες/ες ως φορείς διάλυσης των εργασιακών σχέσεων και κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας, απλά με τη διαφορά ότι δεν το κάνουν εσκεμμένα, ότι είναι ασυνείδητα όργανα, και άρα δεν πρέπει «να ζητάμε τα ρέστα από την κοτρόνα – δηλαδή τον μετανάστη – που χρησιμοποιούν οι νέοι κατακτητές της χώρας και ο ντόπιος δοσιλογικός συρφετός για να μας τσακίσουν», αλλά «να τα βάλουμε με εκείνους που την χρησιμοποιούν». Αν, όμως, οι μετανάστριες/ες είναι όντως «όργανα» των «τοκογλύφων» που εποφθαλμιούν την ελλάδα τότε η διαφορά αυτή, αν δηλαδή το κάνουν ασυνείδητα ή συνειδητά, δεν έχει και πολλή σημασία, ιδίως στα μάτια, π.χ., των «αγανακτισμένων κατοίκων» του Άγιου Παντελεήμονα. Αυτό έλεγαν κι εκείνοι: «ντάξει, είναι φουκαράδες, αλλά ας πάνε από εκεί που ήρθαν, γιατί θέλουμε πίσω την πατρίδα μας» … Η μόνη διαφορά, τελικά, που μένει είναι ότι για τον Καζάκη οι μετανάστριες/ες πρέπει να εκδιωχθούν, να πάνε «από εκεί που ήρθαν» ή «στην ευχή του Θεού», από το κυρίαρχο ελληνικό κράτος, από «αληθινά πατριώτες» μπάτσους και στρατούς, ενώ οι Ναζί προκρίνουν περισσότερο μια άμεση δράση «από τα κάτω».

3. Βλ. https://www.youtube.com/watch?v=ZrbcmGC9VNc, στο 48:34.

4. Βλ. http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2016/02/blog-post_14.html. Σε αυτό το κείμενο ο Καζάκης λέει, επίσης, τα εξής: «Νταβατζίδες μια ζωή, τώρα θα αλλάξουν. Να πέσει ο φράχτης στον Έβρο, για να μπορούν οι δουλέμποροι να κάνουν πιο άνετα τη δουλειά τους. Για να μπορει ο Ερντογκάν να στέλνει ακόμη μεγαλύτερες καραβιές θυμάτων και τα κυκλώματα να λυμαίνονται πολύ πιο εύκολα αθώα παιδιά. Να το «κίνημα χειραφέτησης» που επικαλείται ο ανώνυμος γκεμπελίσκος. Κίνημα χειραφέτησης από την ζωή. Με το αζημίωτο βέβαια για τον ίδιο. Όσο για τον Έβρο και τα σύνορα, μην ανησυχείτε. Ανέλαβε το ΝΑΤΟ και οι πολυεθνικές των μισθοφόρων που το συνοδεύουν να εξαλείψουν τα σύνορα της Ελλάδας. Άλλη μια μεγάλη επαναστατική κατάκτηση του «κινήματος χειραφέτησης» των Σόρος & Σία. Κάτω τα σύνορα! Όπως ακριβώς θέλει ο Σόρος, η ΕΕ, η Παγκόσμια Τράπεζα - που θεωρεί μάλιστα τη μετανάστευση ως βασικό μέσο για την καταπολέμησης της φτώχειας του τρίτου κόσμου - και όλα τα άλλα ευαγή ιδρύματα και στηλοβάτες [sic] της παγκόσμιας επανάστασης. Ουρά!»

5. Βλ. https://www.youtube.com/watch?v=Je-cQZNrZms.

6. Βλ. http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2013/09/blog-post_19.html.

7. Βλ. http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2016/09/blog-post_14.html.

8. Βλ. http://politistikokentrovirona.blogspot.gr/2017/07/12.html.